---

Het Arbeidersmuseum in Kopenhagen werd opgericht in 1983. In 2004 fuseerden we met The Labour Movements Library and Archives, opgericht in 1909. We zijn nu een cultuurhistorisch museum, een kunstmuseum, een bibliotheek en een archief.

We begonnen vanaf het begin met het verzamelen van objecten voor het nieuwe museum in 83, en maakten onze eerste tentoonstelling in '84. Het museum is gevestigd in de voormalige Arbeidershal. Het is de oudste vergaderzaal voor arbeiders in Noord-Europa (1879). De oprichting van het museum werd sterk ondersteund door de Deense Federatie van Vakbonden, die nog steeds onze belangrijkste financiële steun is en het voorzitterschap van het bestuur bekleedt. Zonder die steun zou het museum nooit hebben bestaan.



Onze tentoonstellingen bestaan ​​uit twee delen: De permanents zijn gebaseerd op onze collecties en tonen de culturele geschiedenis van de Deense arbeidersklasse van rond 1850 tot vandaag. De ene vertelt over het dagelijks leven in de jaren vijftig, de andere toont de crisis in de vroege jaren 30, de derde heet "The Sorensen Family" en vertelt het (waargebeurde) verhaal over een arbeidersgezin in Kopenhagen gedurende drie generaties en de vierde "The Peoples Century". ”Beschrijft de vooruitgang van de arbeiders in de afgelopen eeuw, de oprichting van de welvaartsmaatschappij en wat wij het Scandinavische model op de arbeidsmarkt noemen.

We tonen 2-3 tijdelijke kunst- of cultuurhistorische exposities per jaar in onze ondergrondse uitbreiding uit 2004. Het grootste deel van onze kunstcollectie is een collectie Deense kunst uit de periode na WO2, gemaakt door The Workers Art Association en onlangs aan ons geschonken. De rest is kunst over werk en industrie.

De bibliotheek heeft een internationale boekencollectie over de arbeidersbeweging, voornamelijk voor wetenschappelijk gebruik, een leeszaal en uitleenfaciliteiten, en het archief bevat documenten, papieren en foto's van de Deense vakbonden en socialistische partijen en personen van meer dan 100 jaar.



Na de heropening in 2004 hadden we 125.000 bezoekers, vóór de uitbreiding en fusie 100.000 per jaar. Het laatste volledige jaar van activiteit in de bibliotheek- en archiefafdeling bevat 13.000 bruiklenen, en aan de leeszaal 2950 boekleningen, 328 posters, 249 microfilms, 6084 archiefeenheden en 3650 foto's. Sinds het midden van de jaren 90 houden we regelmatig enquêtes bij museumbezoekers en weten - om maar een paar dingen te noemen - dat ongeveer 90 van de bezoekers ons beter dan goed vinden, 75 graag terug willen komen en dat het gemiddelde aantal bezoekers uit de provincie (42 is hoger dan dat van het Nationaal Museum. Ongeveer 25.000 educatieve bezoekers. De vraag naar betere huisvesting en service-faciliteiten is zeer consistent geweest in de bezoekersonderzoeken. Dat was 54 www.thebestinheritage.com een ​​prima ondersteuning bij de financiering van de 6 miljoen euro moesten we betalen voor de uitbreiding en de fusie in dezelfde take. We zijn 20/100 jaar, 35 fulltime, museumcollectie 42.000 objecten, archieven 10 km, 40.000 boeken, 3 miljoen. Foto's, 780 olie- schilderijen en 13.000 tekeningen en prenten. De jaarlijkse omzet is 3 miljoen euro. Onze belangrijkste financiële steun is van de Federatie van Vakbonden en het Ministerie van Culturele Zaken (1/2) en de andere helft verdienen we of vinden onszelf .



Ik zou mijn presentatie over drie belangrijke kleuren willen concentreren in het museumgedeelte van onze activiteiten



identificatie van werknemers

informatiebeleid

en het museum en de samenleving, en voor het laatste deel twee politieke incidenten gebruiken om onze collecties en activiteiten ons in de huidige samenleving te plaatsen.



Identificatie

In 1983 begon het museum helemaal opnieuw. We besloten heel snel dat we een tentoonstelling wilden maken over de jaren vijftig en dat bleek een geluksvogel te zijn.



We hadden helemaal geen objecten, geen collectie, en besloten eerst de pers te gebruiken om objecten te verzamelen voor de tentoonstelling. Alle kranten schreven zeer positief over het nieuwe museum. Maar het leverde geen enkel gebruiksvoorwerp op. Toen besloten we gebruik te maken van de vakbonden (ongeveer 80 zijn georganiseerd in DK) en vooral van hun maandbladen. We hebben een lange lijst gemaakt van gewilde objecten uit het dagelijks leven in de jaren 50. De lijst met damesbladen voor keuken en slaapkamer, en voor het gereedschap voor mannen enzovoort. De reactie was fantastisch. Gedurende twee maanden, maart en april 1984, ontvingen we ongeveer 12.000 objecten - min of meer uit de jaren 50 en maakten onze tentoonstelling voor gewone mensen uit de objecten die we van mensen kregen. Hun eigen geschiedenis. Ze waren ineens geschiedenis. De tentoonstelling over de fifteeth had een half jaar moeten staan, maar we hebben hem nog steeds na meer dan 2 miljoen bezoekers.



Door het collectiewerk en de expositie van het verzamelde object hadden we een grote identiteit gecreëerd voor arbeiders, ex-arbeiders of witkragen met een arbeidersachtergrond. De identiteit werd gecombineerd met ons tentoonstellingsbeleid: het ontwerp was heel open, het was erg belangrijk om mensen dichtbij de tentoonstelling te laten komen, en belangrijk om hen te laten zien dat dit geen museum is vol stof en vitrines: het zijn jouw objecten , uw geschiedenis; en je bent welkom in je eigen geschiedenis!

Allereerst is de identificatie heel duidelijk geweest bij een grote groep van de Deense bevolking, het is hun museum en ze komen erheen. Ten tweede zijn we grotendeels geïdentificeerd als het museum met de collectie van de jaren 50 - en zelfs nu, na 20 jaar, komen mensen nog steeds naar ons toe met hun objecten uit de jaren 50 - of ze laten ze gewoon achter in de tentoonstelling.



Informatie

Het vertellen van verhalen is voor ons erg belangrijk. De visie is in combinatie tussen museum, archief en bibliotheek aan



een arbeidshistorische aantrekkingskracht van internationale standaard creëren en de gebruikers de hoogst mogelijke ervaring en inzicht bieden in de geschiedenis en kunst van de arbeidersklasse

om een ​​gezamenlijk behoud van deze geschiedenis te verzekeren

en om het algemene bewustzijn van het belang ervan voor de ontwikkeling van de samenleving veilig te stellen



In onze tentoonstellingen zijn de objecten geen informatie, maar de aanleiding om een ​​verhaal te vertellen. En ons punt is dat de meeste van onze bezoekers het verhaal meteen zelf moeten kunnen begrijpen. Het betekent heel weinig teksten. Maar het betekent ook dat we mensen een totaalbeleving van ons huis willen geven. Onze gasten gebruiken normaal gesproken 1 1/2 uur in de exposities. Het beste van het erfgoed 2005 55 Heel vaak - en vooral in de weekenden komen mensen met vrienden of als families met 2-3 generaties. Onze totale permanente tentoonstellingsoppervlakte is slechts 700 m2, de uitbreiding is 370 m2 voor tijdelijke tentoonstellingen en de 400 m2 van de leeszaal en bibliotheekfaciliteiten worden voornamelijk gebruikt door wetenschappers, schrijvers en studenten.



De totale beleving voor onze gasten wordt gecreëerd door twee elementen van identiteit en meer informatie. Allereerst is het gebouw een beschermd monument. Het werd vermeld direct na de oprichting van het museum. De vergaderzaal is sinds 1879 de ontmoetingsplaats geweest voor generaties Copenhagen Workers voor allerlei activiteiten. Vergaderingen, conferenties, feesten etc. Veel bezoekers van het museum hebben een emotionele band met deze kamer. Het is nu hersteld zoals het was tijdens WW1. En we runnen het nog steeds als een ruimte voor allerlei culturele activiteiten, verkopen het als scène voor filmopnamen, conferenties, concerten en feesten. Het is puur zakelijk of puur reclame. Maar ook wij gebruiken het oude arbeiderscafé in het huis “Café en Bierhal” als een belangrijke combinatie. Het is er sinds 1879. We hebben het gerestaureerd zoals het was in de jaren 1890. In onze tentoonstellingen laten we de gasten dicht bij de objecten komen, dicht bij de geschiedenis. In de bierhal laten we ze de geschiedenis proeven met goed, traditioneel Deens eten, bierkaart in plaats van wijnkaart en ons eigen gereconstrueerde coöperatieve bier uit 1947 - een zogenaamde "Ster".



Het museum en de samenleving

Maar het is niet zonder problemen om zo geschiedenis te schrijven en mensen met een sterke identiteit bij hun eigen geschiedenis te betrekken. De sterke persoonlijke identiteit individualiseert de geschiedenis. Als persoonlijke ervaring voor de gast is het positief, maar het gevaar is dat de mogelijkheid voor de individualisering een mogelijkheid creëert om perspectief te verliezen waardoor diepte en lijnen in de geschiedenis verdwijnen. Dat kan leiden tot politiek misbruik van het profiel van het museum. En dat is het eerste van twee voorbeelden van de plaats van het museum in de samenleving. De eerste zaak - uit 1999 - begon onschuldig toen ons restaurant “Café en BeerHall” werd benaderd door een organisatie die zich voorstelde als DFP. Ze wilden - zoals vaak gebeurt - een persbijeenkomst in het café regelen. Enkele dagen voor de persbijeenkomst ontdekte het personeel echter dat DFP stond voor Dansk Folkeparti - de Deense Volkspartij - wat een rechtse populistische partij is, die met al te vereenvoudigde en xenofobe berichten 10 tot 15 van de Deense kiezers weet aan te trekken, velen van hen zijn voormalige sociaaldemocraten, dat wil zeggen de industriële arbeiders die worden beschouwd als de basis van het arbeidersmuseum. Wat te doen? Welke oplossing u ook kiest, het wordt een verkeerde oplossing. Als we ze afwijzen, zullen we ervan worden beschuldigd dat we ons gedragen als die-hard socialisten die vuile trucs uithalen, en als we ze accepteren, zullen we ervan worden beschuldigd dat we rechts-extremisme een sterker profiel laten krijgen. Alles in overweging nemend, hebben we ervoor gekozen om de persbijeenkomst te laten doorgaan. De dag voor de bijeenkomst werd het duidelijk dat de Deense Volkspartij op het punt stond haar nieuwe campagne te lanceren: "Oud Denemarken - Veiligheid in de ouderdom". De kern van de campagne was een lange reeks flamboyante beloften aan ouderen over hoe ze een beter leven zouden krijgen. De reden waarom er voor ouderen onvoldoende middelen waren, was natuurlijk de aanwezigheid van de vele vluchtelingen in ons land, die naar hun eigen land moesten worden teruggestuurd. Pas de dag ervoor bracht de partij haar persbericht uit, en het verhaal kwam in de media op dezelfde dag dat de persbijeenkomst om 1 uur zou plaatsvinden. Het explodeerde vrijwel onmiddellijk.



De Deense Volkspartij wordt geleid door een charismatische dame, een voormalige thuisverzorger, die vasthoudt aan een paar eenvoudige berichten in een taal die iedereen kan begrijpen. Ook heeft de partij een bekwame persstrateeg en in de loop van een paar uur werd duidelijk 56 www.thebestinheritage.com dat het museum te maken had met tegenstanders die precies wisten wat ze aan het doen waren. Daarom besloot ik vast te houden aan dezelfde eenvoudige, coole en gecontroleerde strategie als de partij. In eerste instantie legde ik alleen verklaringen af ​​voor twee grote kranten - omdat ze er al waren geweest - en besloot alle anderen af ​​te wijzen, hen te verwijzen naar de persbijeenkomst, waar ik niet aanwezig zou zijn, en besloot alleen om met TV News te praten. op kanaal 1 - het meest geziene nieuws. Het nieuws kwam binnen en ik stelde voor om het interview op te nemen, omringd door de reden waarom de partij ons had gekozen als hun frame: onze populaire tentoonstelling over het leven in de goede oude jaren vijftig. Die tentoonstelling heeft ook een werkende coffeeshop uit de jaren 1950 en de Journaals kreeg maar één antwoord op hun vraag, waarom we het feest toelieten: “Hier op onze tentoonstelling uit de jaren 1950 verkopen we ongeveer 10.000 kopjes surrogaatkoffie aan onze bezoekers per jaar. Dus waarom zouden we in vredesnaam niet toestaan ​​dat surrogaatpolitiek wordt opgediend in het café van onze keldermedewerker? " Later interviewde TV News de partijleider, en beide items werden die avond gemengd in de News. Gevraagd waarom ze het Arbeidersmuseum had gekozen om haar campagne in te lanceren, antwoordde ze dat het museum bekend stond om zijn nauwe banden met de heersende sociaaldemocratische partij; maar het ontving overheidsgeld en "om die reden hebben we het recht om hier ook te zijn". Daarna gevolgd door mijn antwoord "... Dus waarom zouden we surrogaatpolitiek niet toestaan ​​... Door middel van vriendelijke redactie van het item was de duidelijk negatieve situatie voor het museum omgezet in een gedeeltelijk positieve. De vakbonden reageerden positief en waren het erover eens dat we gelijk hadden gehad door de Deense Volkspartij niet buiten de deur te houden. Daarentegen reageerden leidende sociaal-democraten in de personen van de premier en de minister van Financiën negatief door te zeggen dat we een grote blunder hadden begaan door hen binnen te laten. Gelukkig was de campagne niet erg inhoudelijk. De affaire stierf in de loop van een paar dagen. De les die moet worden geleerd, is duidelijk: zolang je onschadelijke culturele informatie verspreidt, is er geen probleem. Maar zodra je de samenleving en haar politieke leven betreedt, en deel gaat uitmaken van het debat waarin meningen en belangen in conflict komen met andere meningen en belangen, moet je heel voorzichtig zijn en precies weten wat je met die van jezelf wilt doen. instelling in dat spel. De laatste casus is uit 2004 en gaat over een tentoongesteld museumobject dat door politici ineens als een gevaar voor hun politieke profiel werd beschouwd. Na de ineenstorting van het communisme verdween ook het kleine communistische deel van de Deense vakbonden. De communistische Sailors 'Union bezat een Leninstatue, oorspronkelijk uit de Sovjet-Unie. Ze schonken het aan het museum en het wordt sinds 1998 tentoongesteld in onze permanente tentoonstelling "The Peoples Century" (20e eeuw). Het is 4 m. hoog, 7 ton zwaar en daarom buiten de gebouwen geplaatst. In de daaropvolgende jaren probeerden verschillende rechtse personen en organisaties via perscampagnes het te laten verwijderen. Tevergeefs. In het voorjaar van 2004 publiceerde het officiële tijdschrift van het Ministerie van Cultuur een artikel over het beeld. Meteen daarna eiste een parlementslid van - dezelfde - Deense Volkspartij in de pers dat het museum het standbeeld zou voorzien van een aanvullende tekst waarin Lenin werd veroordeeld als "moordenaar en beul". Van de kant van het museum weigerden we elke politicus het recht om te beslissen wat hij in onze teksten zou schrijven, we weigerden ook om te polemiseren in onze informatie en toe te geven aan politieke druk op het tentoonstellingsbeleid, omdat we een museum zijn volgens de nationale museumwet . De Kamerlid vroeg de minister van Cultuur om correctie van de tekst of het verwijderen van het beeld te eisen, maar volgens dezelfde wet heeft de minister daar niet het recht toe. Vanwege de grote publieke belangstelling voor de betrouwbaarheid en soevereiniteit van de museumverspreiding van informatie, werd deze zaak in het voorjaar in alle media zwaar belicht. De discussie over The Best in Heritage 2005 57 de zomer kwam langzaam tot stilstand, vooral omdat het museum gedurende een langere periode gesloten was voor de ondergrondse uitbreiding en de fusie. Maar in de nazomer, op de dag voor onze heropening, werd een openbare brief aan het museumbestuur van twintig voormalige sociaaldemocratische ministers, parlementsleden en burgemeesters gepubliceerd in een van de belangrijkste nationale kranten. In de brief eisten ze de verwijdering van het Lenin-beeld uit het museum. Dit was natuurlijk zorgvuldig gepland door de "beul" en de timing en omvang van de brief brachten het museum in een zeer gevaarlijke positie. Als we zouden instemmen met het verwijderen van het beeld, zou onze betrouwbaarheid voor onze bezoekers en onze donateurs verloren gaan en zou onze professionaliteit in twijfel worden getrokken. En als we weigerden, liepen we het gevaar de steun te verliezen van onze naaste politieke aanhangers, die zelfs in ons bestuur vertegenwoordigd waren. Het probleem was dat de algemene politieke houding van degenen die de brief hadden ingediend een algemene positieve identificatie was met het werknemersprofiel van het museum. En aangezien hun socialistische profiel in het algemeen aan het vervagen was, werd de provocatie door een standbeeld van het communistische deel van het socialisme duidelijk gezien als een politiek gevaar, een bedreiging voor hun politieke profiel en een verkeerd signaal aan de kiezers. Hun reden om te eisen dat het standbeeld werd verwijderd, was dat Lenin een verrader was van het democratisch socialisme - en dat juist democratisch socialisme en niet de communistische relicten het vertelprofiel van het museum zouden moeten zijn. Zij claimden indirect eigendom van de inhoud van het museum. Mijn antwoord was "We zijn hier om het verhaal te vertellen, niet om het te verbergen". Vanwege de politieke macht achter de brief en de impact van politieke censuur op een culturele instelling, was de persaandacht in alle nationale media (radio, tv en meer dan 300 knipsels, nu tentoongesteld op onze website). Het museum werd overspoeld met sympathiebetuigingen van vele aanhangers en enkele verklaringen van het tegendeel. De belangrijkste kaapstander was het bestuur en hun afhandeling van de brief. De steun van het bestuur aan mij als directeur was unaniem: het bestuur weigerde elke vorm van bemoeienis met de museuminformatie over de geschiedenis van de arbeiders te accepteren, anders zou het de betrouwbaarheid verliezen. "Het is een goede democratische traditie om dingen te kunnen bespreken", zei de voorzitter tegen de pers, die al twee uur buiten op de beslissing en misschien op een sensatie wachtten. En als een echt getrainde vakbondsleider vervolgde hij: “Maar je mag je grijze cellen nog gebruiken voordat je spreekt. En dat hadden ze moeten doen ”. Zodra je als museumdirecteur het actuele gevaar beseft, moet je de touwtjes in handen nemen: het bestuur, het personeel en de publieke opinie als het kan ... Plots stuit je op welverdiende rechten. Hier was het politiek, maar het kunnen evengoed economische rechten, eigendomsrechten of xenofobe vooroordelen zijn. De actualiteit van musea brengt ze uit de goudviskom in de vijver van de huidige samenleving.



Ik durf te zeggen dat The Worker’s Museum een ​​succes is. Gewaardeerd door de gebruikers: de bezoekers, de schrijvers, wetenschappers, de velen met identiteitsgevoel aan het huis - en soms ook door de politici, want ook zij vragen ons om hulp bij het voorbereiden van het debat in het parlement en in de regering over erfgoedkwesties.

---