---

Oude geschiedenis



De vetonen waren meer aanwezig dan de vaceos, wat een sterke persoonlijkheid gaf in het gebied van de huidige provincies Ávila, Toledo en Salamanca.



In de IIIe eeuw a. C., Aníbal, tijdens zijn opmars door Iberia, belegert en neemt de oude stad Helmantica (Salamanca) in. Volgens de legende gaven de Salamancanen het plein over zonder weerstand te bieden en verlieten de stad; maar de vrouwen droegen de wapens van de mannen onder hun jurken, waarmee ze later de Carthagers in de stad belegerden.



Met de val van de Carthagers voor de Romeinen, werd de bezetting geconsolideerd en begon de stad een zeker belang te krijgen. Het werd al snel een eenvoudige commerciële enclave vanwege de bevoorrechte locatie als doorwaadbare plaats over de rivier de Tormes, waardoor het op zijn beurt een doorgang is naar een van de belangrijkste Romeinse wegen in Hispania, de Vía de la Plata. De Romeinse brug (1e eeuw) werd voor deze weg gebouwd, waarvan de noordelijke helft nog steeds staat (de andere helft moest in de 17e eeuw worden herbouwd na de zondvloed van San Policarpo).

Middeleeuwse geschiedenis



Met het einde van het Romeinse rijk vestigden de Alanen zich in Lusitania en werd de stad een deel van deze regio. Later veroveren de Visigoten de stad en annexeren deze bij hun grondgebied. Er zijn weinig gegevens over de ontwikkeling van Salamanca in de Visigotische periode, het is alleen bekend dat in de 4e eeuw de Romeinse muur werd uitgebreid met torens op dezelfde route, en dat de fabriek van het vorige hek bijna volledig werd verwoest. Het is bekend dat de stad in 589 de bisschopszetel was, aangezien het een van de steden is die bisschoppen naar de concilies van Toledo stuurden.



In 712, met de islamitische invasie van het schiereiland, veroverde Musa ibn Nusair de stad. Tijdens de hoge middeleeuwen bleef het gebied een niemandsland en werd een groot deel van de bevolkingscentra vaak verwoest door de frequente invallen (oproer) van de Arabieren. Salamanca werd teruggebracht tot een kern zonder betekenis en praktisch ontvolkt. De opeenvolgende pogingen van de christelijke koninkrijken om dit gebied te stabiliseren, veroorzaakten veel botsingen met de islamitische expedities naar het noorden, die verschillende schermutselingen en veldslagen uitlokten, zoals die van Alfonso I in 754, die uiteindelijk de overblijfselen van het stedelijk gebied verwoestten. Het gebied blijft praktisch onbewoond totdat na de belangrijke christelijke overwinning, in de slag bij Simancas in 939, een schuchtere herbevolking van het riviergebied van de Tormes begint, die geen succes zal hebben tegen het nog steeds almachtige kalifaat.



Na de verovering van Toledo door Alfonso VI, in het jaar 1085, vond de definitieve herbevolking van de stad plaats. In 1102 ging Raimundo de Borgoña naar de stad met een grote groep kolonisten van verschillende oorsprong, in opdracht van zijn schoonvader Alfonso VI. Elk van deze groepen vestigde zich in een ander deel van de stad. Franken, Serranos (uit de Serranías de Urbión, La Demanda en Covaleda, tussen de huidige provincies Burgos, Soria en La Rioja), Castiliaans, Portugees, Mozarabisch (Spaans-Romeinse of Spaans-gotische bevolking die de islamitische heerschappij ontvluchtte), Toreanen, Joden en Galiciërs stichtten hun respectieve kerken en parochies. Zijn bisdom wordt hersteld (als eerste bisschop Jerónimo de Perigord) en de bouw van de kathedraal begint, aan wiens zijde enkele scholen worden geboren die de kiem van de universiteit zullen zijn.



In 1230, onder het bewind van Fernando III El Santo, werden de koninkrijken van Castilla y León definitief verenigd.



In de 13e eeuw verleende de vorst Alfonso IX van León de kathedraalscholen de rang van Algemene Studie, die in 1253 bij koninklijk besluit van Alfonso X, later bekrachtigd door paus Alexander IV (1255), de Universiteit van Salamanca zou worden. De universiteit zou in de loop van de tijd een groot aanzien verwerven.



Op 12 augustus 1311 werd de enige koning van Castilla y León die de stad heeft gegeven, Alfonso XI el Justiciero, binnen de muren geboren. Hij trad toe tot de troon toen hij veertien jaar oud was en veroverde Gibraltar onder het bevel van de Castiliaans-Leonese milities, waarin de grote aanwezigheid van Salamanca-contingenten opviel.



In de 15e eeuw was Salamanca het toneel van grote rivaliteit tussen de adellijke families van de stad, verdeeld in twee kampen die de stad verdeelden: die van San Benito en die van Santo Tomé. Met de opkomst van de Mesta werd Salamanca belangrijk als centrum voor de fabricage van stoffen en als exporteur van wol.

Moderne geschiedenis

Net als de rest van de historische kernen van de Kroon die vertegenwoordigd waren in de Cortes, sloot Salamanca zich aan bij de beweging van de gemeenschappen van Castilië (1520) tegen de nieuwe belastingen die door Carlos I in de Cortes werden geëist en ter verdediging van zijn textielfabrikanten tegen de privileges van wol exporteurs. Na de nederlaag van de Comuneros liet koning Carlos I de torens van de paleizen van de Salamancanen die zich bij de opstand voegden, verwijderen.



De 16e eeuw was de tijd van de grootste pracht van de stad, zowel in demografie als in het universitaire leven, dankzij het prestige van haar professoren, met de zogenaamde School van Salamanca (naar schatting had Salamanca ongeveer 24.000 inwoners en rond 1580 waren ze ingeschreven 6.500 studenten per jaar). Later sloot het zich aan bij het algemene verval van de steden van de Kroon van Castilië op het noordelijke plateau (12.000 inwoners in 1651).



In de achttiende eeuw kende het een belangrijke economische en culturele renaissance, die leidde tot de voltooiing van de nieuwe kathedraal (waarvan de werken al bijna een eeuw stilstonden), de bouw van het imposante barokke hoofdplein in 1729 en het toelaten om veel van de monumentale gebouwen te herbouwen beschadigd door de aardbeving van Lissabon van 1755. In cultureel opzicht werd de invloed van de Verlichting van de Bourbons ook opgemerkt in de universiteit in het laatste derde deel van de eeuw.

Eigentijdse geschiedenis



Tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog werd Salamanca in 1809 bezet door de troepen van maarschalk Soult en bleef in Franse handen tot de Slag om de Arapiles (1812), waarin de geallieerde legers onder het bevel van Wellington wonnen. Tijdens de bezetting bouwden de Fransen verdedigingswerken en verwoestten, om materialen te verkrijgen, een belangrijk deel van de gebouwen in Salamanca, vooral in de wijk Caídos, waar bekende hogescholen werden gebouwd, waarvan geen spoor meer is. Het ergste moment kwam toen Fernando VII de Spaanse universiteiten sloot. Vanaf de heropening werd die in Salamanca teruggebracht tot een provinciale universiteit.



In 1873, na het uitroepen van de Eerste Republiek, leed Salamanca aan een kantonale opstand die werd neergeslagen.



Tijdens de rest van de 19e eeuw onderging de stad een licht herstel, aangezien het de provinciale hoofdstad werd genoemd en de spoorlijn die Frankrijk met Portugal verbond, werd aangelegd, door de Meseta (Medina del Campo en Salamanca, 1877).



Salamanca is een Spaanse stad, de hoofdstad van de gelijknamige provincie, gelegen in de autonome gemeenschap Castilla y León. Het heeft een bevolking van 155.740 inwoners en het grootstedelijk gebied bereikt 210.250 (gegevens uit 2010), waardoor het na Valladolid het op één na meest bevolkte gebied in Castilla y León is. Het is gelegen in Campo Charro, naast de rivier de Tormes.



Salamanca is de thuisbasis van de oudste universiteit van Spanje, de Universiteit van Salamanca, opgericht in 1218 door Alfonso IX van León, en de eerste in Europa die de titel van Universiteit bekleedde volgens het edict van Alfonso X van Castilla y León uit 1253 en de bul van Paus Alexander IV in 1255. In de tijd dat het een van de meest prestigieuze universiteiten in het Westen was, werd de uitdrukking populair: Quod natura non dat, Salamantica non praestat, wat betekent "Wat de natuur niet geeft, biedt Salamanca niet" .



Salamanca is verbonden met de universele geschiedenis door eigennamen zoals: Antonio de Nebrija, Cristóbal Colón, Fernando de Rojas, Francisco de Vitoria en de School van Salamanca, Fray Luis de León of Miguel de Unamuno. Zelfs Miguel de Cervantes Saavedra zegt in zijn boek El Licenciado Vidriera:

In Salamanca zijn er belangrijke onderzoekscentra, zoals het Cancer Research Center, het Institute of Neurosciences of Castilla y León (INCYL), het Center for Research and Technological Development of Water (CIDTA) en het Center for Ultra-short Ultra-Intense Pulsed Lasers ( CLPU). De stad is het hoofdkantoor van financiële entiteiten zoals Caja Duero.



Na de oorlog werden de documenten die in beslag werden genomen door het rebellenleger tijdens de bezetting van het gebied dat de Republiek had verdedigd, geconcentreerd in Salamanca, waardoor een groot documentair archief ontstond over de Spaanse burgeroorlog (Algemeen Archief van de Spaanse Burgeroorlog ). Het deel van dit archief dat aan Catalonië toebehoorde, werd in het voorjaar van 2006 overgebracht naar Barcelona, ​​na grote geschillen tussen de gemeenteraad van Salamanca en de Spaanse regering, en na volksdemonstraties. De gemeenteraad van Salamanca, voorgezeten door Julián Lanzarote, veranderde de naam van de straat waar het archief zich bevindt, van "Gibraltar" (een naam die eer betoonde aan de milities van Salamanca die met Alfonso XI gingen om Gibraltar te veroveren) in " El Expolio ”, als teken van protest na de overdracht van de“ Salamanca papers ”naar Catalonië.



In 1940 stichtte Pius XII de Pauselijke Universiteit van Salamanca als een voortzetting van de oude studies in de theologie.



In 1988 werd Salamanca door de Unesco uitgeroepen tot Werelderfgoedstad. In 1998 wordt Salamanca, met instemming van de Ministers van Cultuur van de Europese Unie, samen met Brugge aangewezen als Culturele Hoofdstad van Europa voor 2002. De stad streeft er ook naar om op korte termijn de kandidatuur voor de Salamanca Expo te verwerven. ver.



Momenteel is de bevolking van de hoofdstad van Salamanca, die ongeveer drie decennia stagneert, ongeveer 160.000 inwoners, hoewel deze in 2006 met meer dan 11.000 mensen is afgenomen in vergelijking met 1994. Dit is voornamelijk te wijten aan de verplaatsing van een deel van de bevolking naar het grootstedelijk gebied. Een fenomeen dat veel voorkomt in veel andere Spaanse steden, hoewel er ook een hoge mate van emigratie is naar plaatsen als Madrid. Het is belangrijk om te verifiëren dat de provincie Salamanca een hoge vergrijzing kent in vergelijking met nationale gegevens.





Van zijn kant is de dienstensector (het levendige cultuurtoerisme en de universiteit) de belangrijkste bron van inkomsten voor de stad. Educatieve activiteiten in de zomer zijn vooral relevant, omdat er een grote toestroom van studenten uit vele landen is, van wie de meesten Spaans komen leren en verschillende zomercursussen volgen.



In de hoofdstad van Salamanca werd op 14 en 15 oktober 2005 de viering van de vijftiende Ibero-Amerikaanse top van staatshoofden en regeringsleiders gehouden.



Folklore en gebruiken



De mensen van Salamanca worden ook wel charros genoemd en het omliggende platteland heet Campo Charro.



De stieren van het charro-veld worden salamanquinos genoemd en deze term wordt als een belediging beschouwd wanneer deze met een persoon wordt gebruikt.



Een populair accessoire voor herencapes en charro-jurk is de charro-knop.



De viering van de Heilige Week is zeer traditioneel, met meer dan 7 eeuwen van bestaan ​​en opmerkelijke en artistieke processiestappen door auteurs zoals Luis Salvador Carmona, Alejandro Carnicero, Inocencio Soriano Montagut, Mariano Benlliure of Damián Villar.



Op maandag van wateren (maandag na paasmaandag) is het traditioneel om naar het land te gaan om de hornazo te eten. Deze traditie komt in de hele provincie voor, hoewel buiten de hoofdstad de hornazo op zondag of paasmaandag wordt gegeten.



Anekdotisch



De kikker die verschijnt op een van de schedels die de gevel van het oorspronkelijke gebouw van de universiteit versieren, vormt op zichzelf een van de belangrijkste toeristische attracties van de stad en heeft ook zijn geschiedenis. Volgens de legende faalt de student die haar niet kan zien voor de cursus. De realiteit is dat het hoogstwaarschijnlijk oorspronkelijk lust symboliseerde (aangezien het in werkelijkheid geen kikker is, maar een pad, symbool van het vrouwelijk geslacht) die tot de dood leidt (de schedel waarop het is) en het was een geheugensteuntje voor de studenten (die toen nog helemaal mannelijk waren) dat ze hun inspanningen moesten richten op studeren en niet op lust.



De Joodse wijk van Salamanca bevond zich in het noorden, naast de muur (min of meer de huidige Avenue de Mirat). Toen ze in 1492 werden verdreven, werd de buurt ommuurd en gerespecteerd door de Salamancanen, waarschijnlijk met het oog op een mogelijke terugkeer, en toen het onbewoond werd achtergelaten, zat het vol met konijnen, daarom stond het tot voor kort bekend als de wijk Conejal.



Op de Carvajal-helling ligt de Salamanca-grot, waar volgens de overlevering de duivel lesgaf; Daarom is een Salamanca in een deel van Spaans Amerika een heksengrot.



Een populaire legende zegt dat de Tentenecio-straat zijn naam te danken heeft aan het feit dat toen San Juan de Sahagún er langs liep, een enorme stier die van de markt was ontsnapt en als een gek op hem af kwam rennen. Sahagun schreeuwde tegen hem "Tente, dwaas!" en verrassend genoeg stond de stier gedwee. De straat dankt zijn naam aan deze legende. Een andere straat die verband houdt met de heilige is die van Pozo Amarillo, waar hij een kind redde dat in de put was gevallen waardoor het waterpeil steeg. Tegenwoordig is San Juan de Sahagún de beschermheilige van de stad.



Lange tijd werden de universiteitsstudenten gehuisvest in hogescholen die verspreid waren over de oude wijk. Elk van hen onderscheidde zich van de anderen door hun uniform, waarvan de kleuren aan bepaalde vogels deden denken. Om deze reden werd in de stad gezegd dat de scholen als nesten waren die werden beschut in de kruin van de universiteitsboom en dat zwaluwen (de Dominicaanse schooljongens), pardales (franciscanen), ooievaars (mercedariërs), kraanvogels (bernardo's) kwamen nestelen. lijsters (Jerónimos), duiven (Mostenses), groenvinken (die van San Pelayo) ...



Het Huis van de Dood is vernoemd naar de schedels (in Salamanca werden schedels genoemd: doden) die de gevel sieren. Toen het gebouw een keer werd gerenoveerd, werden de schedels afgerond en in ballen veranderd, maar het bleef zo'n sombere naam en dit was reden genoeg voor de populaire verbeelding om een ​​legende te verzinnen die jarenlang bestond. Volgens haar kwam de naam van het feit dat een vrouw dood in huis werd aangetroffen zonder dat iemand uitlegde hoe het ongeluk was gebeurd. De vloek drukte op het huis en iedereen die erin woonde, zou sterven. Hierdoor bleef het lange tijd leeg en lieten mensen die er langs liepen op mysterieuze wijze hun stem zachter. Momenteel zijn de bollen opnieuw gevormd tot schedels (veel kleiner dan de originelen).



In het boek El Lazarillo de Tormes is er een scène die zich afspeelt in Salamanca. Naast de Romeinse brug staat een stenen sculptuur die een zwijn of een stier voorstelt. Vermoedelijk zei de blinde man daar tegen Lazarillo: "Plaats je oor dicht bij de stier en je zult het water horen passeren", waarna de blinde hem een ​​geweldige slag tegen het steenachtige zwijn gaf. Volgens dit boek werd Lázaro de Tormes geboren in de stad Tejares, die sinds de jaren zeventig een wijk in Salamanca is.



De Mariquelo is een typisch personage uit Salamanca die elk jaar aan de vooravond van het Allerheiligenfeest de klokkentoren van de nieuwe kathedraal beklimt om te herdenken dat de aardbeving in Lissabon van 1755 de klokken luidde, wat grote invloed had op de structuur van toren. Sindsdien heeft een mannetje uit de familie Mariquelos de traditie gevolgd tot 1976, toen deze gewoonte stierf. In 1985 besloot Ángel Rufino de Haro de traditie te hervatten en elk jaar, gekleed in het typische charro-kostuum, klimt hij naar het hoogste punt van de toren van de kathedraal om een ​​charrada te spelen met de tamboerijn en doedelzak.



De straten van Gibraltar en Setenil (tegenwoordig Patio Chico) worden zo genoemd omdat de legers van de Castiliaanse koningen die deze steden op de Arabieren veroverden in de 14e en 15e eeuw voornamelijk bestonden uit milities van de gemeenteraad. Hoewel burgemeester Julián Lanzarote besloot om de naam van Calle Gibraltar te veranderen in Calle del Expolio op 27 februari 2006, in volledige controverse over de "plundering" van de Salamanca-kranten.



Tijdens de bouw van de Clerecía lieten de jezuïeten de bevolking geloven dat er een schat verborgen was achter enkele van de schelpen die de gevel van het tegenoverliggende gebouw siert, het bekende Casa de las Conchas. Op deze manier zouden de mensen het gebouw afbreken en zo konden ze de toch al gigantische en machtige groep van de geestelijkheid uitbreiden.



Wat nu Cueva de Salamanca heet, maakt eigenlijk deel uit van de sacristie van de voormalige kerk van San Cebrián. Volgens de legende gaf Satan hier, vermomd als koster, zeven jaar lang occulte wetenschapscursussen aan zeven studenten, aan het einde waarvan een van hen tot zijn dienst zou blijven, waarvan de bekendste de markies van Villena is.



Het zou een van de belangrijkste toegangen zijn tot de ondergrond van Salamanca.

---